باور نداریم رفتنت را
باور نداریم نبودنت را
چرا که بیصدا و آرام
با بال‌هایی از جنس نور پر گشودی
و هنوز هم گرمای حضورت ما را در بهت فرو برده
تصویر مهربانی‌هایت هنوز بر چشمانمان قاب گرفته شده
و عطر شیرین لبخندت در فضای این دفتر آکنده
نه‌تنها ما که شمعدانی‌‌‌‌ها نیز سوگوار رفتن تو اند
و اقاقی‌‌‌‌ها، سیاهپوش و ماتم‌زده رد پای عبور تو را دنبال می‌کنند
کاش سفرت را بازگشتی بود
اما خوب می‌دانم که رفتی تا همیشه
و ما را در بهتی عظیم جا گذاشته‌ای تا بی‌نهایت
ماندگاری در خاطرمان به اندازه روزهای حضورت
برای من سخت است نوشتن در مورد چیزی که هیچ‌گاه در باورمان جای نمی‌‌گیرد هنوز هم منتظریم شاید همه چیز خواب و خیال باشد. این بار از همیشه بیشتر دوست داریم اشتباهی صورت گرفته باشد و یکبار هم داستان طنز برخی فیلم‌‌‌‌ها رنگ واقعیت به خود بگیرد، ولی چه کنیم که نمیشود فراموش کرد لحظات آخر در قطعه ۲۱۳ بهشت‌زهرا (س)
دعای تلقین؛ اسمع افهم مهدی بن محمود و آخرین تصویری که از روی همیشه خندانت به نمایش در آمد.
هر ذره از خاک که ریخته شد قلبمان سنگین‌تر شد و گلوی مان بسته‌تر . دهان مثل چوب خشک شده است.
شاید راهی باشد شاید معجزه‌ای شود، اما …
نمیشود باور کرد که دیگر نمی‌‌توانیم چهره پر‌انرژی و بشاش‌ات را هنگام ورود به دفتر ببینیم، صدای خنده‌هایت را بشنویم.
گاهی قلم کم می‌آورد از بیان حقایق. اینجاست که شعر به کمک می‌آید؛
حافظ اسرار الهی کس نمی‌داند خموش
از که می‌پرسی که دور روزگاران را چه شد
آقای مدیر، آقای نجیب مهربان و صبور؛
خاطراتی در ذهن و جان ما به یادگار گذاشتی که نمیشود به راحتی گرمای این داغ را سرد کند.
می گویند خاک سرد است، صبر می‌دهد، اما خاک تو آتش است و هر چه می‌گذرد بیشتر می‌سوزاند.
این بغض لعنتی دارد خفه‌مان می‌کند. مگر می‌شود ۲۷ مهرماه باشد شما نباشی تا سالگرد انتشار روزنامه را جشن بگیری. درست به خاطر دارم روز قبل از بازی با امارات برنامه‌‌‌‌‌های جشن سالگرد انتشار روزنامه را آماده می‌کردی چه کسی آن روز باور می‌کرد کمتر از ۲ هفته دیگر چنین دنیا بر سر ما خراب می‌شود و جشن‌مان را به عزا تبدیل می‌کند.
دکتر مهدی بگلری عزیز؛
شما همیشه و تا ابد در قلب ما نه تنها جایگاه یک مدیر عزیز بلکه یک برادر بزرگ صبور و دلسوز را خواهید داشت.
بزرگ‌ترین حسن آشنایی با شما در مطبوعات این بود که فهمیدیم همچنان مدیران بزرگ و شریفی در این صنف حضور دارند که می‌سوزند تا راه مطبوعات روشن بماند.
بیست و هفتم مهرماه را همیشه به یاد و نام نیکویت گرامی می‌داریم.
ارادتمند شما: مهدی وفامنش
